Koridor
Yürümek, alabildiğine hudutsuzca ve olabildiğine cesur bir şekilde yürümek isterim. Deniz kenarında yahut balta girmemiş bir ormanda. Ufka doğru yürümek isterim. Yürümek, alabildiğine cesurca, olabildiğine hudutsuz. Lakin nereye gidecek olsam kaçamam kendimden bilirim. O yüzden hayalimde yürürüm en çok. Dünya sanki yuvarlak değilmiş de koridormuş gibi yürürüm. Koridoru süsleyen tablolarda tüm ülkelerden birer insan sureti. O koridordaki tek kişi ise, ben. İnsan suretlerine bakar ve her surette kendime dair bir şeyler ararım. Bulabilir miyim bilinmez ama ararım. Çatık kaşlardan anlarım. Bir öfkesi var. Kızmış birine. Yahut kızdırmış biri. Bundan yola çıkarak, kendime bakarım. Neye en çok öfkelenirim, neye sinirlenirim ben diye düşünürüm. Başka bir surette, dolmuş gözler görürüm. Ağlamaya, hüngür hüngür ağlamaya ramak kalmış bir yüz. Ben de ağlamaklı olurum o an." Zira gözyaşıymış insanın insana raptoldugu cevher..." Sonra güller açmış bir yüz görürüm. Belli, bahtiyar. Hatta belli ki hem sevinmiş, hem sevindirmiş birilerini. Benim bu yüzle, bu tebessümle dünyaya dair umudum artar. Ve derim o an, yoktur bir gülümsemenin onduramayacağı hiçbir felaket. Ve yoktur yakışmadığı hiçbir suret. Gülen yüzlerden sonra, parıldayan gözler görürüm. Umudum zirvededir o an. Işık, gözlerde. Yürekte paha biçilmez duygular. O duygular ki iyilik, güzellik namına varlar. İyiliğin, güzelliğin fedaileri, özverili, gayretli, fedakar kadınlar, gençler, insanlar...Anlayacağınız, bir çatık kaş, dolan gözler yahut bir tebessüm. Bunların yanına parıldayan gözler. Tüm bunlar ve daha fazlası insanın suretine dokunmuştur aklı, kalbi ve ruhu vesilesiyle. Yürümek isterim olabildiğince insan olarak. Ve yürümek isterim insanın halinden bir insan olarak anlayarak, hemhal olarak. Yolum çaresize de denk gelebilir, ayağı yerden kesilene de. Bir düğünde gülen gözler de karşılayabilir beni. Bir cenazede gözyaşı ile birlikte ağlayan kalpler de. İnsan olmanın bilinci hâlden anlamakta gizli. Kalbe kazınan yara, bir hüznün çevrelediği suskunluk. Buna mukabil, bilinmeyen bir anda bilinmeyen bir şekilde havalara uçuran bir haber. Veyahut beklemek, insanın bir parçası olan beklemek. Bütün bütün bunlar bize ait, bizden. Okumalıyız kalpleri, gözlerden ve suretten. Kim bilir ortak oluruz belki, dokunuruz belki bir hayata. Kim bilir tevafuk bir anda...
11 Temmuz 2022 / gecesi.
Yorumlar
Yorum Gönder