TEKLİ KOLTUK
Kurumuş ağaçlar gibi
çiçeksiz bir vazo gibi
kanatsız kuş gibi kalmak dünyada
Böyle başlıyor insanlığın hikâyesi
Zaman denizinin uçsuz bucaksız dehlizlerinde çırpınmak
Haykırışların dipsiz kuyularda yankılanması ama yine de kimsenin duymaması
Bir hüzünlü hikâyedir bu
Ve bu hüznün adı var ama lisanı yok
Dünyanın cenneti var belki ama adaleti yok
Tutsak edilen düşünceler
ele geçirmiş afâki zihinleri
Karanlığın elbet bir ışığı var ama
Bu bozulmuş düzen yol yordam bilmiyor ki
Sevmek kimi zaman rezilce korkuludur
diyor hani Şair
Dünyayı sevmenin bedeli ağır
üstelik rezilce korkulu
Gelip geçiyor günler, elde var hayat
Elde var, hiç dinmeyen sızı
Ahvâlimiz içler acısı
Düşünce kalkamıyorsun
Bir el uzanır gibi oluyor
Zaafların, cehennemin oluyor sonra
Ah, canına yandığımın dünyası
Cesaretle çıktığın o yolda
Seni, yüzüstü bırakıyor
Hayat diyorum, hiç şakaya gelmiyor
Üstü kalsın dediğimiz her noktada
aldanışlar, bir bir çevreliyor kalbimizi
Ruhun, özgür olmak istediği bir yer burası
Adı konulmuş, mevkisi bir boşluk
Dünya diyorum, salondaki tekli koltuk
Gelenler, gidenler, geçip gidenler
Gelip de geçmeyenler
Dünya diyorum, salondaki tekli koltuk
Üstelik misafirsin, yalnız başınasın
Kalkıp gitsen, kimse durdurmayacak seni
Kıvrılıp yatayım desen, rahat uyku yok
Adı tekli koltuk, hiç sahibi yok
10 Haziran 2022
Yorumlar
Yorum Gönder